10 July, 2017

Վախկոտ մարդու հեքիաթը


Վախկոտ մարդն ապրելուց այնքան է վախենում, որքան մեռնելուց։ Բարձր շենքերի կողքով չի անցնում. կարող է վերևից մի աղյուս կամ քար ընկնել գլխին։ Փողոցով զգույշ է քայլում, որպեսզի չկոխի ինչ-որ տիկնոջ ոտք, և այդ ինչ-որ տիկնոջ ոտքը հանկարծ դուրս չգա իր պետի կնոջ ոտքը։
Վախկոտ մարդը մեծ հաճույքով նարդի կխաղա, բայց չի խաղում, որովհետև կարող է տանուլ տալ։ Կարող է ժողովներում քննադատել իրենց արհկոմին, բայց չի քննադատում, որովհետև արհկոմի նախագահը պետի հետ ապրում է միևնույն փողոցում։
Վախկոտ մարդը աշխատանքից շուտ է տուն դառնում, որ կինն իրեն չկասկածի դավաճանության մեջ։ Կինո չի գնում, թատրոն չի գնում, գիրք չի ընթերցում, որպեսզի սխալ կարծիք չհայտնի տեսածի, լսածի ու կարդացածի մասին։
Վախկոտ մարդը համարձակորեն զբաղվում է հումակերությամբ, որպեսզի ավելի երկար քարշ տա իր ողորմելի գոյությունը...

17 May, 2017

Հորովել

Շաղոտ դաշտերում, շողոտ դաշտերում ես հոտաղ էի։
Մաճկալս ծեր Էր՝ քայլերը երեր ու ձայնը խզված։ Եվ ամեն անգամ, երբ ծոր Էր տալիս իր հորովելը, ես իմ մանկական զրնգուն ձայնով ձայնակցում էի նրա կոշտ բասին.
Արեգակը սարի վրա,
Ոսկե թասը քարի վրա...
- Օրհնվե՜ս,- մաճկալս ժպտում բեղի տակ, թև էր տալիս ինձ.- Շնորհքով մանչ ես, երբ քիչ մեծանաս, քեզանից կարգին մաճկալ դուրս կգա։
Բայց ես չդարձա ոչ կարգին մաճկալ և ոչ էլ կարգին հոտաղ մնացի։
Որտեղից եկավ իմ ծեր մաճկալի սիրուն թոռնիկը, և հորովելս փոխվեց կարոտի ու ալեկոծվեց մանուկ կրծքիս տակ։ Ձայնակցում էի ես իմ մաճկալին, և պատահում էր շուռ էի տալիս երգն ուրիշ ձևով, դուրս էին գալիս եզները լծից, խոփը՝ ակոսից։
Եվ մի օր էլ, երբ կորցրել էի չափն ու սահմանը իմ հորովելի, հատեց մաճկալիս համբերությունը, բարակ ճիպոտը ցած բերեց մեջքիս, գոչեց զայրացած.
- էդ ո՞նց կլինի, այ զուլում լակոտ, իմ հորովելն ու քո հորովելը իրար չեն բռնում։

է՛հ, ի՞նչ ասեմ քեզ, իմ ծերուկ մաճկալ։ Դու այս աշխարհում շատ բան տեսած մարդ, բայց այդ ինչպե՞ս էր, ինչպե՞ս, որ չէիր ուզում հասկանալ՝ քո հորովելում վարդը թառամել, իմ հորովելում նոր էր կոկոնվում։ Քո հորովելում արևը արդեն թաքնվել, կորել սարի ետևում, իմ հորովելում դեռ նոր էր ծագում։
Դու, իմ հեգ մաճկալ, մայրամուտ էիր, իսկ ես՝ լուսաբաց։