Այսքան ճառ ու ներբողի մեջ, այսքան գովք ու կենացի մեջ քայլող կուռքերն այնքան շատ են, որ փողոցով երբ անցնում ես, չես իմանում, թե ում առջև գլուխ թեքես, որին մի լավ շողոքորթես, որի հանդեպ մոմի նման հալվես-փափկես...
Այնքան կուռքեր կան աշխարհում, որ չգիտես որին պաշտես։
Այս անաստված աշխարհի մեջ աստվածները շատ են այնքան, որ չգիտես՝ որն է գլխիդ կարկուտ բերում, որը՝ ամպրոպ կամ փոթորիկ... Որ ամեն մի քայլող ստվեր առաքյալն է թվում աստծո... Մեկը մեկին մեծարելով, մեծության հերն անիծելով, այս ինքնակոչ մեծություններն աշխարհն այնքան փոքրացրել և այնքան են լկտիացել, որ իրենցից բացի՝ կյանքում ոչ մի հանճար չեն ճանաչում։
Արձանները շատացել են, պատվանդանները չեն հերիքում։
Այսքան գովք ու ծափերի մեջ, այսքան սուտ ու խաբերի մեջ այնքան շատ են թեկնածուներն անմահության՝ ողջ աշխարհը թե որ հանկարծ դառնա հսկա մի պանթեոն, ա՛խ, հազիվ թե կարողանա իր գրկի մեջ տեղավորել աճյունները այդ ապագա անմահների...
Դարն առատ է հանճարներով, դափնիները չեն հերիքում։
Այսքան քեֆ ու խնջույքի մեջ, այսքան ճառ ու կենացի մեջ, այսքան գովք ու ծափերի մեջ, ախր, ձայնս ո՞վ է լսում, ո՞վ է ինձ հետ հաշիվ նստում, ո՞վ է ասում՝ ի՞նչ ես կորցրել, որ չես գտնում, լեզուդ ինչո՞ւ քեզ չես պահում...
Է՛հ, խրատներ կարդացողներն այնքան շատ են՝ ամբիոնները չեն հերիքում։
Շատ հզոր է։ Հրաշք է, հրաշք։
ReplyDelete